Ол «кеудесін қолымен жыртып», жалындаған жүрегін жұлып алып, басынан жоғары көтеріп, сиқырланған халықты алға жетелеп, жолын нұрландырды. Ақыры орман тарылып, тайпа кең даланы көрді, Данко қуанып күліп, өлді. Жүрегі әлі де денесінің қасында күйіп тұрды.